Elektrizitatez kargatuta eta geldi dauden bi gorputzek euren artean egiten duten elkarrekintzazko indar elektrikoa Charles Augustin de Coulomb (1736-1806) fisikari frantsesak neurtu zuen lehenengoz 1785. urtean, horretarako tortsio balantza bat erabiliz.
Coulomb-ek frogatu zuenez, karga biren arteko erakarpen edo alderapen indarra bi karga horien balio absolutuaren eta haien arteko distantziaren araberakoa da. Horrela atera zuen elektrostatikaren Coulomb-en legea delakoa:
Bi karga puntualen arteko erakarpen edo alderapen indarra kargen balioen biderkadurarekiko zuzenki proportzionala da eta bien arteko distantziaren karratuarekiko alderantziz proportzionala
Indar honen ezaugarriak hauek dira:
- MODULUA: zuzenean Coulomb-en legetik lortzen dena
- NORABIDEA: kargaturiko bi partikulen zentroak lotzen dituen zuzenarena.
- NORANTZA: elkarrekintzan parte hartzen duten kargen ikurren araberakoa: ikur bereko kargak alderatu egiten dira eta ikur ezberdinekoak erakarri.
Kontutan hartzekoak
k konstantearen balioa kargek interakzionatzen duten ingurunearen ezaugarrien menpekoa da. S.I.-ean bere balioa 9·109 N·m2·C-2 da hutsean.
Normalean, k konstante hau ingurune materialen ezaugarriak hobeto azaltzen duen beste magnitude baten funtzioan azaltzen da:
non ε ingurunearen KONSTANTE DIELEKTRIKOA edota ingurunearen PERMITIBITATEA den.
Hutsean bere balioa ε0=8,854·10-12 C2·N-1·m-2 da.
Beste ingurune materialetan:
ε=ε0·εr
non εr konstante dielektriko erlatiboa den. Azken honen balioa ingurune bakoitzaren araberakoa da. Bere balioa geroz eta handiagoa den heinean k konstantearen balioa geroz eta txikiagoa da eta, ondorioz, elkarrekintza elektrostatikoa geroz eta txikiagoa da. Hutsean εr=1 da. Beste ingurune batzuetan:
